‘Eenzaamheid bespreken doe je het beste van mens tot mens. Als een collega of vriend naar je luistert, bevind je je in een gelijkwaardige verhouding tegenover elkaar. Mensen krijgen dan terecht het gevoel dat de interesse van de andere authentiek is.’ Wat professionals en ‘gewone’ mensen delen is een zekere schroom om anderen aan te spreken over eenzaamheid. ‘Eenzaamheid blijft een taboe. Mensen schamen zich er vaak voor. Om die reden is een zekere aarzeling logisch: je wilt niemand stigmatiseren. Mensen zijn ook bang dat ze zich opdringen, of ze voelen zich medeverantwoordelijk voor de oplossing. Praten over iemands eenzaamheid confronteert je bovendien met jezelf: Heb ik wel voldoende ondernomen om mijn oma uit haar isolement te halen? Had ik niet sneller signalen moeten oppikken of moeten ingrijpen?’
Lees het artikel op Movisie.nl