Overheidsorganisaties kunnen slecht omgaan met ‘het ongewone’. Dat blijkt ook als het gaat om ‘hoe om te gaan’ met medewerkers met een beperking. Mensen met een beperking worden gezien en ervaren als ‘ongewone mensen’. Daarbij kan het gaan om zowel geestelijke en als om lichamelijke beperkingen. Deze medewerkers willen echter net zo worden behandeld als medewerkers zonder een beperking. Maar tegelijk vragen deze medewerkers om bijzondere aandacht of voorzieningen. Dat vinden overheidsorganisaties lastig en ingewikkeld. Ook voor de medewerkers zelf kan dat als ingewikkeld worden ervaren; bijzonder zijn en toch ook weer niet. Zij willen voor hun belangen opkomen. Dat vraagt een soort activisme. Dat wordt ook gedaan door de League of Extra Ordinary People. Maar tegelijk willen zij gelijk worden behandeld. Dit Reuringdebat gaat over het ongemak dat overheidsorganisaties hebben met het omgaan met mensen met een beperking, over het opkomen voor de belangen van hen, over een veel bredere doelgroep dan medewerkers met een banenafspraak, over het zien van mogelijkheden in plaats van beperkingen, en over de spanning die ervaren wordt door zowel medewerkers zelf als door leidinggevenden.
